....
[ "πατώντας" πάνω στις παραπάνω "εικόνες" τις βλέπετε σε μεγέθυνση ]
[ η παραπάνω προκήρυξη σε pdf βρίσκεται εδώ ]
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.
Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.
Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού... Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.
Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!
Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας...
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
