ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ο κύκλος της εργατικής συνέλευσης για την πρωτομαγιά του 2009 έχει πλέον κλείσει

επόμενη συνέλευση

Κυριακή 1 Νοέμβρη - στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (Πατησίων)

επόμενη συνέλευση

Κυριακή 18 Οκτώβρη - στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (Πατησίων)

επόμενη συνέλευση

Κυριακή 11 Οκτώβρη - στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (Πατησίων)

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

.
Κυριακή 20 Σεπτέμβρη 2009
στις 6.00 μμ - στο Πολυτεχνείο



[το κείμενο-κάλεσμα βρίσκεται παρακάτω]

επόμενη συζήτηση
(πριν το κάλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη)
Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη - 7.00μμ - Πολυτεχνείο

αφίσα _ κάλεσμα για τη δημιουργία Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης

.

επόμενη συζήτηση
(πριν το κάλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη)
Τρίτη 8 Σεπτέμβρη - 7.00μμ - Πολυτεχνείο

από την προπαρασκευαστική συζήτηση
της 13ης Ιούλη αποφασίστηκαν και τα ακόλουθα:


ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
Κυριακή 20 Σεπτέμβρη 2009 - 6.00 μμ - στο Πολυτεχνείο


ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ (2η και τελευταία)
για το παραπάνω κάλεμα
Πέμπτη 3 Σεπτέμβρη 2009 - 7.00 μμ - στο Πολυτεχνείο


.
.

για τη δημιουργία Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης:

ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

με στόχο
την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης
με δημόσιο κάλεσμα στις αρχές του Σεπτέμβρη

ΔΕΥΤΕΡΑ 13 ΙΟΥΛΗ - στις 7:30 μ.μ.
στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Πατησίων)

Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009

.

[η συζήτηση μεταφέρεται τελικά για τη Δευτέρα 13/7 (αρχικά είχε οριστεί για την Πέμπτη 9/7) λόγω του αντιρατσιστικού συλλαλητηρίου της 9ης Ιούλη]

.

λίγο παρακάτω υπάρχει και το σχετικό κείμενο-κάλεσμα

επόμενη συνέλευση

Τετάρτη 8 Ιουλίου στις 7.30 μμ
στο Πολυτεχνείο

επόμενη συνέλευση

Τετάρτη 1 Ιουλίου στις 7.30 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

επόμενη συνέλευση

Τετάρτη 24 Ιούνη στις 7.30 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

Κάλεσμα Για Την Δημιουργία Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης

Συνάδελφοι-συναδέλφισσες

Η Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009 ξεκίνησε τις συζητήσεις της περίπου πριν από τρείς μήνες θέτοντας έναν αρχικό στόχο: την διοργάνωση μιας εκδήλωσης και μιας πορείας που θα αναδείκνυαν το ζήτημα της επέκτασης της επισφάλειας, που θα μιλούσαν για αυτά που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να αντισταθούμε. Αρχικά επιλέξαμε συνειδητά οι κινήσεις μας να μην ετεροκαθορίζονται από την αυτονόητη αντίθεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ και να έχουν έναν αυτόνομο χαρακτήρα. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την Πρωτομαγιά προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς συναδέλφους είτε συζητώντας είτε μοιράζοντας το κείμενο-κάλεσμα, όχι μόνο στους χώρους εργασίας που δουλεύουμε αλλά και σε άλλους χώρους, όπως τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου και τα τηλεφωνικά κέντρα. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, παρά την μικρή συμμετοχή, κατατέθηκαν εμπειρίες, που αφορούσαν την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης αλλά και τις συλλογικές προσπάθειες εναντίον της, από ένα ευρύ φάσμα χώρων εργασίας. Έτσι μετά την πραγματοποίηση της πρωτομαγιάτικης πορείας, όπου η συμμετοχή ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη από τις προβλέψεις μας, τέθηκε το ερώτημα του αν η συνέλευση θα συνεχίσει την δράση της και με ποιό τρόπο. Η απάντηση μας είναι καταφατική: θέλουμε αυτή η συνέλευση να διευρυνθεί και να πάρει τον χαρακτήρα μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης! Όμως ο λόγος δεν βρίσκεται σ’έναν εφήμερο ενθουσιασμό από την πετυχημένη έκβαση της πρωτομαγιάτικης πορείας. Υποστηρίζουμε ότι, ειδικά σ’αυτή την συγκυρία, έχουμε ανάγκη μια μόνιμη εργατική συνέλευση. Και εξηγούμαστε.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους θεωρούμε ένα τέτοιο εγχείρημα αναγκαίο, θα σταθούμε όμως στους πιο σημαντικούς. Καταρχάς αναγνωρίσαμε, μεταξύ άλλων, ότι μέσα στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης η συνθήκη της επισφάλειας επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους κλάδους. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε πλέον όλοι η οποία θα προσπαθεί να ξεπερνά τα κλαδικά όρια. Με άλλα λόγια: είναι αδύνατο να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και ωραρίων ή στην καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων «εξαιτίας της κρίσης», αν ο καθένας από εμάς παραμείνει εγκλωβισμένος στον κλάδο ή τον χώρο εργασίας του. Η ύπαρξη μιας ανοιχτής εργατικής συνέλευσης θα μπορούσε να συμβάλλει στο να αρχίσουν να ξεπερνιούνται στην πράξη αυτοί οι διαχωρισμοί – μια αναγκαιότητα που σίγουρα υπήρχε και παλιότερα αλλά στη σημερινή συγκυρία επανέρχεται πιο επιτακτικά. Επίσης αναγνωρίσαμε δύο συνθήκες που αποτελούν κοινό μυστικό μέσα στους χώρους εργασίας. Ότι από την συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από την συνδιαχείριση της κρίσης εις βάρος μας. Επιπλέον ότι, παρά τις πολύ σημαντικές προσπάθειες πολλών συναδέλφων να υπάρξουν μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρό δομικό πρόβλημα. Να το πούμε απλά: η κατάσταση που συναντούν οι περισσότεροι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, ειδικά αν είναι νέοι και επισφαλείς, συνοψίζεται στο ότι ή δεν υπάρχει καμμία μορφή συλλογικής οργάνωσης, ή εκεί όπου υπάρχουν σωματεία συνήθως λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτοί να αισθάνονται ότι δεν χωρούν σ’αυτά και δεν εκφράζονται απ’αυτά. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής διαδικασίας που θα δίνει χώρο έκφρασης και δράσης και σε μεμονωμένους εργαζόμενους ή άτυπες συλλογικότητες εργαζομένων που, για μια ποικιλία λόγων, μπορεί να βρίσκονται εκτός των σωματείων αλλά δίνουν τις μικρές καθημερινές τους μάχες στη δουλειά. Κρίνουμε ότι μια ανοιχτή εργατική συνέλευση μπορεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση ειδικά αυτής της αναγκαιότητας πιο αποτελεσματικά από ένα «συντονιστικό σωματείων». Μπορεί επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα ώστε αυτές οι μικρές συλλογικότητες συναδέλφων να δημιουργήσουν στο μέλλον σταθερότερες μορφές οργάνωσης στους χώρους τους.

Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την προετοιμασία της πρωτομαγιάτικης πορείας προέκυψαν, μέσα από την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ορισμένα βασικά σημεία συμφωνίας μεταξύ μας. Το πρώτο αφορά ορισμένες πρώτες εκτιμήσεις για την επέκταση της επισφάλειας: ότι η επέκταση της επισφάλειας και η ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας συνδέονται με συγκεκριμένο τρόπο με την καπιταλιστική κρίση. Ότι η συνθήκη της επισφάλειας αφορά πλέον και κομμάτια εργαζομένων που παλιότερα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και ότι δημιουργεί νέα εργασιακά δεδομένα ακόμη και στο νομικό επίπεδο διεκδίκησης. Επίσης ότι η επέκταση της επισφάλειας πλήττει σοβαρά και τους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουν την (κυριολεκτικά) τρομοκρατική επίθεση κράτους και αφεντικών μέσω των εκτεταμένων επιχειρήσεων-σκούπα. Ακόμη ότι, όπως ανέδειξε η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα, η επισφάλεια δεν είναι καθόλου άσχετη με τις «ακραίες» πρακτικές των αφεντικών στους χώρους δουλειάς, όπως η ύπαρξη δουλεμπορικών εταιριών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το δεύτερο σημείο αφορά τις μορφές οργάνωσης στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό, τόσο για την πρακτική έκβαση ενός επιμέρους αγώνα όσο και για την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αυτοοργανώνονται και να παίρνουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Και αντλούμε δύναμη και ελπίδα από τα παραδείγματα αγώνων ή «μικρών» προσπαθειών διεκδίκησης όπου αυτό πραγματικά συμβαίνει. Έτσι υποστηρίζουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την επιλεκτική μυθοποίηση των επιμέρους μορφών οργάνωσης (πρωτοβάθμιο σωματείο,εργατική ομάδα, επιτροπή βάσης), αφού η καθεμιά έχει τα όριά της, και να επιμείνουμε στην ουσία: η κάθε μορφή να ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες του αγώνα και να δημιουργεί μια συλλογική διαδικασία ζωντανή και αμεσοδημοκρατική, χωρίς «συνδικαλιστές ειδικούς». Το τρίτο σημείο αφορά τις διεκδικήσεις στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό σε κάθε επιμέρους χώρο ή κλάδο να τίθενται και να κερδίζονται από-τα-κάτω συγκεκριμένα αιτήματα που θα βάζουν την συλλογική ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών πάνω από τις «ανάγκες» των αφεντικών. Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι το να κερδίζουμε σήμερα επιμέρους υλικές νίκες είναι ένα αναγκαίο βήμα ώστε η τάξη μας να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τις δυνάμεις της, προκειμένου να διεκδικήσει τα πάντα αύριο. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν συνέλευση μια κοινή άποψη για το ποιά θα μπορούσαν να είναι εκείνα τα αιτήματα-διεκδικήσεις που θα δρούσαν ενοποιητικά για τον πολύμορφο «κόσμο της επισφάλειας». Καταλαβαίνουμε όμως ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό ζήτημα που η απάντησή του πρέπει να αναζητηθεί μέσα από την επικοινωνία των επιμέρους αγώνων και μέσα από ευρύτερες συλλογικές εργατικές διαδικασίες... Αυτά τα σημεία που αναφέραμε παραπάνω θέλουμε να αποτελέσουν και τους αρχικούς συνδετικούς κρίκους της ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που προτείνουμε. Θεωρούμε ακόμη ότι αυτοί οι συνδετικοί κρίκοι μπορούν και πρέπει να εμπλουτιστούν από την γνώμη που θα καταθέτει στη συνέλευση ο κάθε συνάδελφος.

Προτείνουμε λοιπόν την δημιουργία μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που θα συνεδριάζει σε δεκαπενθήμερη βάση και θα λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης. Θέλουμε στη συνέλευση αυτή να συμμετάσχουν ισότιμα πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές βάσης αλλά και μεμονωμένοι συνάδελφοι είτε συμμετέχουν σε κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο είτε όχι. Δεν θέλουμε η συνέλευση αυτή να γίνει ένα γραφειοκρατικό «κέντρο», που θα υποκαθιστά ή θα κατευθύνει την δράση των επιμέρους μορφών οργάνωσης, αλλά αντίθετα να γίνει μια λειτουργική δικτύωση που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες του κάθε εργασιακού χώρου και του τρόπου παρέμβασης που επιλέγει η κάθε συλλογικότητα. Προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση από μια συγκεκριμένη βάση προτείνουμε τέσσερις πιθανούς άξονες δράσης της συνέλευσης:

Ανταλλαγή εμπειριών και συζήτηση πάνω στην εργασιακή πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα: συζήτηση πάνω στο ποιές συνθήκες επικρατούν σε κάθε εργασιακό χώρο, ποιές είναι οι καθημερινές μορφές αντίστασης και ποιές οι επιμέρους συλλογικές διεκδικήσεις, ποιά είναι τα προβλήματα που συναντάμε στις σχέσεις μας με τους συναδέλφους. Και φυσικά περαιτέρω «ψάξιμο» για το πώς ακριβώς επεκτείνεται η συνθήκη της επισφάλειας σήμερα.

Κυκλοφορία των αγώνων και ταξική αλληλεγγύη. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο κάθε επιμέρους αγώνας, αλλά και οι μικρές καθημερινές μας αντιστάσεις, θα κυκλοφορούν και στους εργαζόμενους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Επιπλέον, με ποιό τρόπο κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εργαζόμενων θα έχει την έμπρακτη στήριξη των υπόλοιπων κομματιών, στήριξη που θα μπορεί να δίνει σε κάθε αγώνα μια ευρύτερη δυναμική.

Κεντρικές παρεμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο αναδεικνυούμε στο δημόσιο χώρο ευρύτερα εργασιακά ζητήματα που ξεπερνούν τα κλαδικά όρια. Οι απολύσεις και η επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας αποτελούν παραδείγματα τέτοιων ζητημάτων που απασχολούν ήδη όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Αποτελούν πεδία παρέμβασης στα οποία μπορούμε να κινηθούμε από κοινού.

Δημιουργία υποδομών. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε υποδομές αλληλοϋποστήριξης που θα έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης κυρίως για τους εργαζόμενους που δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικα ή πολιτικά.

Οι παραπάνω άξονες είναι βέβαια ανοιχτοί σε συζήτηση και συνδιαμόρφωση, σε κατάθεση διαφωνιών και συγκεκριμένων προτάσεων. Και αυτό είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης στην οποία καλούμε. Σε κάθε περίπτωση η πρότασή μας διακατέχεται από μια και μοναδική «αγωνία»: το πώς, μέσα σε μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και ευνοϊκή κοινωνική συγκυρία, θα προχωρήσουμε ενωμένοι ένα βήμα μπροστά, διευρύνοντας και ενδυναμώνοντας ένα δίκτυο σχέσεων μέσα στους χώρους εργασίας.

Κλείνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι η εμπειρία ανάλογων συναντήσεων και κοινών προσπαθειών στο παρελθόν μας έχει διδάξει το εξής: μια ανοιχτή εργατική συνέλευση δεν πρόκειται να κάνει πολλά βήματα αν δεν κατανοήσουμε όλοι ότι μέσα σε μια τέτοια διαδικασία η ταξική ταυτότητα θα πρέπει να είναι πάνω από την πολιτική ταυτότητα ή τις γενικές πολιτικές μας αναφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις που κατατίθενται θα πρέπει να έχουν «απολίτικο» χαρακτήρα ούτε ότι ξαφνικά ανακαλύψαμε τον «καθαρό» συνδικαλισμό. Σημαίνει ότι η έμφαση βρίσκεται στα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και στο πώς αυτά μπορούν να δημιουργήσουν μια ενότητα που χτίζεται και δοκιμάζεται στην πράξη. Σημαίνει ακόμη ότι η συζήτηση πάνω στα ανοιχτά ζητήματα της μορφής και του περιεχομένου των εργατικών αγώνων γίνεται χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες αλλά με αφετηρία την ζωντανή ταξική εμπειρία. Η πρόταση για την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης έχει και αυτό το νόημα: πως αν αντικρύσουμε τον κόσμο με το βλέμμα των συναδέλφων μας στη δουλειά θα ανακαλύψουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν, πως απέναντι στις έτοιμες «απαντήσεις» και τις χιλιοδοκιμασμένες «λύσεις» όλων των ιδεολογιών αξίζει να επιλέξουμε τα ανοιχτά ερωτηματικά...

ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
με στόχο την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης

με δημόσιο κάλεσμα από τις αρχές του Σεπτέμβρη
ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΛΗ, 7:30 μ.μ., ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009

επόμενη συνέλευση

Τετάρτη 17 Ιούνη στις 7.30 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

επόμενη συνέλευση

Τετάρτη 10 Ιούνη στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

επόμενη συνέλευση

Κυριακή 31 Μάη στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

συνέλευση

για την περαιτέρω προοπτική του εγχειρήματος

Κυριακή 24 Μάη στις 6.00 μμ στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

συνέλευση απολογισμού

του όλου εγχειρήματος της Εργατικής Συνέλευσης για την Πρωτομαγιά του 2009

Κυριακή 10 Μάη στις 7.00 μμ στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

από την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση-πορεία

για περισσότερες φωτογραφίες: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1024353
κι εδώ: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1024176

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ [προκήρυξη για την Πρωτομαγιά 2009]

....

[ "πατώντας" πάνω στις παραπάνω "εικόνες" τις βλέπετε σε μεγέθυνση ]
[ η παραπάνω προκήρυξη σε pdf βρίσκεται εδώ ]

η προκήρυξη βρίσκεται και παρακάτω:

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.

Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.

Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού... Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.

Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!

Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας...

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου

ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 1^η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ / ΠΟΥ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΕΠΙΘΕΣΗ / ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ [αφίσα για την Πρωτομαγιά 2009]

προβολή ντοκυμαντερ "αλλοτρίωση και εργατικοί αγώνες" 30/4 στις 9.00 μμ στο παρκο κύπρου και πατησίων

συμμετοχές στη συνέλευση και (ή) στις κινητοποιήσεις

από το blog της "Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ" _ http://katalipsiesiea.blogspot.com/2009/04/2009.html (24/4/09)

Η "Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ" συμμετέχει στην Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009 και στις κινήσεις που αυτή αποφασίζει. Στη βάση της αυτοοργάνωσης των ταξικών αγώνων και της περαιτέρω αυτονόμησής τους από τον υποταγμενο στην εργοδοσία συνδικαλισμό, θεωρούμε αυτονόητη τη συμμετοχή όλων μας στην πορεία τη μέρα της Πρωτομαγιάς. Η συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη για τις 11.00 στο σταθμό της Βικτώρια.

-----

προκήρυξη για την πρωτομαγιά

από "Συναδέλφισσες και συνάδελφοι από το χώρο του βιβλίου"

.

1η ΜΑΗ 2009

ΕΝΑΝΤΙΑ στις απολύσεις, την επισφάλεια, την εργοδοτική τρομοκρατία, τους μισθούς-ξεφτίλα

ΚΟΝΤΡΑ στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τον εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό

Παρασκευή φέτος η Πρωτομαγιά και πολλοί συνάδελφοι την ψάχνουν για ένα 3ήμερο ξεκούρασης, και αν δυνατόν, έξω από το κλεινόν άστυ. Δε θα προσπαθήσουμε να τους αποτρέψουμε με μεγαλοστομίες του τύπου, «η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι Απεργία». Νομίζουμε όμως, πως αξίζει τον κόπο να συμμετέχουμε στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση.

Τα αφεντικά, στο όνομα της κρίσης, για να αυξήσουν τα κέρδη τους με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος, δε θα διστάσουν να μας στείλουν για «ξεκούραση διαρκείας». Δεν πρέπει να περιμένουμε καρτερικά το μοιραίο. Μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε. Η πρωτομαγιάτικη διαδήλωση ας αποτελέσει μια ευκαιρία, για να δείξουμε σε αυτούς που «κονομάνε, απολάνε, κυβερνάνε» την αγανάκτηση αλλά και την αποφασιστικότητά μας. Η συμμετοχή του καθενός είναι απαραίτητη. Το 3ήμερο της ξεκούρασης, ας ξεκινήσει από το απόγευμα της Παρασκευής. Το πρωϊ να βρεθούμε όλοι στη διαδήλωση.

Η κρίση, να την έφτασε… Εμπρός βήμα ταχύ, να την προϋπαντήσουμε με μίσος και οργή.

«Μπαίνουμε σε περίοδο οικονομικής κρίσης», μας λένε. «Τέρμα οι υπερβολικές απαιτήσεις, τέρμα οι υπερβολικές αυξήσεις. Τώρα θα ζοριστούμε». Λες και εμείς οι εργαζόμενοι είχαμε μάθει, τόσο χρόνια, να τρώμε με χρυσά κουτάλια (!!!).

Κύριοι εργοδότες, ας σοβαρευτούμε! Εσείς διαχειρίζεστε την οικονομία, εσείς διαχειρίζεστε τις εταιρείες, εσείς κάνατε τόσα χρόνια τα χρηματιστηριακά παιχνιδάκια. Τώρα θα πληρώσετε τις επιλογές σας. Δεν ήμασταν, δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να γίνουμε συνέταιροι στις επιχειρήσεις σας, στην οικονομία σας, στην κοινωνία σας σε τελική ανάλυση. Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια.

Η δική μας οικονομία μια ζωή σε κρίση βρίσκεται. Και πως αλλιώς να είναι, με μισθούς των 700 ευρώ, με ανεργία που τσακίζει κόκκαλα, με ακρίβεια, με τρομοκρατία και αυθαιρεσία κάθε φορά που διεκδικούμε τα στοιχειώδη. Αφού λοιπόν τα πράγματα θα δυσκολέψουν, όπως λέτε, τότε να μειωθούν τα κέρδη σας. Οι κροίσοι να πληρώσουν την κρίση! Εμείς δεν κάνουμε πίσω από τις ανάγκες μας.

Μας θέλουν επισφαλείς και αόρατους

Οι μαγικές λέξεις για τα αφεντικά είναι επισφάλεια, ευελιξία, ελαστικότητα. Τρελαίνονται για «εκσυγχρονισμένες» καταστάσεις, για «μαύρους» ανασφάλιστους, ωρομίσθιους, συμβασιούχους, ενοικιαζόμενους, μπλοκάκηδες, πλήρη ελευθερία απολύσεων, καταστρατήγηση ρεπό και αργιών, διευθέτηση του χρόνου εργασίας, πάγωμα μισθών, εντατικοποίηση της δουλειάς. Απ’ την άλλη, παθαίνουν αλλεργία με «αναχρονισμούς», όπως δικαιώματα, εργατική νομοθεσία, κατακτήσεις.

Είμαστε ορατοί και επίμονοι σε αυτά που ζητάμε.

Τα επαναλαμβάνουμε και ας πάθουν τα αφεντικά αλλεργικό σοκ:

.

- Σταθερή δουλειά, να σταματήσει το αίσχος των απολύσεων.

- Αυξήσεις στους μισθούς, ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς χωρίς δεύτερη δουλειά και υπερωρίες.

- Να σταματήσει η «μαύρη» και επισφαλής εργασία. Κανένας ανασφάλιστος. Μετατροπή όλων των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Μετατροπή όλων των ωρομίσθιων σε πλήρους απασχόλησης.

- ίσα δικαιώματα για τους συναδέλφους μας μετανάστες.

- Μείωση του χρόνου εργασίας και των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση.

- Δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη για όλους.

- Επίδομα ανεργίας ίσο με το μισθό, για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, χωρίς προϋποθέσεις.

Η λύση στα δικά μας χέρια

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Δεν υπάρχουν σωτήρες. Οι συνδικα-ληστές, τα κόμματα, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, οι κυβερνήσεις, οι αντιπολιτεύσεις υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα αφεντικά, όχι τους εργάτες. Τα δικά μας όπλα είναι η αντίσταση, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη. Είναι καιρός να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα όπλα.

Στο χώρο του βιβλίου υπάρχει πλούσια εμπειρία από αγώνες, από κόντρες με τα αφεντικά, από πρακτικές συναδελφικής αλληλοστήριξης. Έχουν δοθεί μάχες ενάντια σε απολύσεις και αυθαιρεσίες, έχει κατακτηθεί κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας που αποτελεί βάση για παραπέρα βελτίωση των όρων εργασίας μας, έχει καλλιεργηθεί η ιδέα της αντιμετώπισης των προβλημάτων συλλογικά και όχι εξατομικευμένα.

Στο χώρο του βιβλίου οι έννοιες της συναδελφικότητας, της αξιοπρέπειας, του να την ψάχνουμε για τα δικαιώματά μας δεν είναι άγνωστες. Αυτό οφείλεται στην ύπαρξη αγωνιστικού μαχητικού σωματείου, καθώς και στην ύπαρξη διαφόρων συλλογικοτήτων εργατικής παρέμβασης και δράσης.

Αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στην «Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009» και να στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες που οργανώνει. Η Εργατική Συνέλευση αποτελείται από πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, επισφαλείς εργαζομένους-ες, άνεργους-ες. Βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με αυτούς τους συναδέλφους. Σας καλούμε να διαδηλώσουμε όλοι μαζί.

ΠΟΡΕΙΑ Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μ.μ., Πλατεία Κουμουνδούρου

Και δεν ξεχνάμε: Πέμπτη 28 Μάη ΑΠΕΡΓΙΑ στο χώρο του βιβλίου για την Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι από το χώρο του βιβλίου

-----

αφίσα-κάλεσμα

της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου

για την Πρωτομαγιά στην πλατεία Βικτώριας

-----

από Πρωτοβουλία για να συγκροτηθεί σωματείο επισφαλώς εργαζομένων

1 Μάη- Απεργούμε για να μην μας “απεργήσουν”!

Μας νοικιάζουν, μας μεταπωλούν, μας τραβάνε με stage για να αποκτήσουμε «εργασιακή εμπειρία», μας χώνουν σε επιδοτούμενες θέσεις εργασίας, μας έχουν με σύμβαση χρόνου ή έργου, που και που «ανεξάρτητους» με μπλοκάκι, εποχικούς, αδήλωτους… και η λίστα πάει μακριά. Το κοινό μας στοιχείο είναι η ανεπαρκώς αμειβόμενη εργασία μας, τα χύμα ωράρια, οι ανεξέλεγκτοι ρυθμοί εργασίας, η ευελιξία, η ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΤΗΤΑ και η ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, η ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ.
Είμαστε κοντά στους 620 χιλιάδες και ένας στους τρεις από μας δουλεύει αδήλωτος. Λειτουργούμε ως πειραματόζωα για κάθε υβρίδια μορφή εργασίας που Κράτος και εργοδότες θέλουν να εισάγουν. Κοινωνική προστασία και ασφάλιση, μόνο με κιάλια μπορούμε να τα αντικρίσουμε, ενώ η ευελιξία κι η μείωση του πραγματικού μισθού στην οποία μας εκβιάζουν, φέρνει με τη σειρά της τη χειροτέρευση του επιπέδου διαβίωσης μας.

Κι αν περιμένουμε από «πλάτες», ζήτω που καήκαμε! Η ίδια η ΓΣΕΕ απασχολεί 50 εργαζόμενους με stage για τις υπηρεσίες των γραφείων της και εκμισθώνει συνεργείο καθαρισμού για να λάμπει το συνδικαλιστικό της μέγαρο. Είναι συνένοχη στο καθεστώς ελαστικότητας και υποαπασχόλησης, συμμέτοχη στη καταστρατήγηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, υπεύθυνη για την αδιαφορία που επιδεικνύει για όσους εργαζόμαστε επισφαλώς.

Τόσα χρόνια οι εργοδότες μας ιδιοποιούνται όλα τα κέρδη από την δική μας εντατική εργασία, χωρίς να δίνουν ούτε δεκάρα από το πλεόνασμα αυτό, σε εργαζόμενους κι ανέργους. Ενώ λοιπόν καρπώνονται την προστιθέμενη αξία από τον καιρό της οικονομικής “ευημερίας”, τώρα, εν μέσω κρίσης, αποφασίζουν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές για να τη βγάλουν με το αζημίωτο. Η εργασία και το μέλλον μας, δεν είναι πεδία πειραματισμού, ούτε έρμαια στα χέρια των αφεντικών. Όπως αυτοί δεν αναδιανέμουν τα κέρδη τους, έτσι κι εμείς δεν θα πληρώσουμε την χασούρα τους!

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ, ΜΑΥΡΗ, ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΕΡΓΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ, ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΜΕΝΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΓΙΑ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Ανοιχτή συνέλευση επισφαλώς εργαζομένων,
Κυριακή 10 Μάη, 19:00, κτίριο Γκίνη (πολυτεχνείο- Πατησίων)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 1η Μαη, Πλ. Βικτωρίας, 11:00,

Πρωτοβουλία για να συγκροτηθεί
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

www.prwtovouliaepisfalwn.blogspot.com
Τηλ. Επικοινωνίας: 6987806950

-----

Προκήρυξη – Κάλεσμα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων στην Πλατεία Βικτωρίας 1η Μάη στις 11. π.μ.

επόμενη (7η) ανοιχτή εργατική συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009:

Δευτέρα 27 Απρίλη στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

επόμενη (6η) ανοιχτή εργατική συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009:

Πέμπτη 23 Απρίλη στις 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

[μέσα στις επόμενες ημέρες θα δημοσιευτούν εδώ η αφίσα για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση-πορεία και την εκδήλωση καθώς και η σχετική προκήρυξη της Εργατικής Συνέλευσης για την Πρωτομαγιά 2009]

επόμενη (5η) ανοιχτή εργατική συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009:

Κυριακή 12 Απρίλη στις 6.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

επόμενη (4η) ανοιχτή εργατική συνέλευση και εκδήλωση & συγκέντρωση-πορεία για την Πρωτομαγιά 2009

από την 3η ανοιχτή εργατική συνέλευση για την Πρωτομαγιά 2009 ορίστηκαν και τα ακόλουθα:

νέα (4η) ανοιχτή εργατική συνέλευση:
Τετάρτη 8 Απρίλη - 7.00 μμ
στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

Τετάρτη 29 Απρίλη - 6.30 μμ
στην πλατεία Κουμουνδούρου
ΕΚΔΗΛΩΣΗ της Εργατικής Συνέλευσης
για την Πρωτομαγιά του 2009

Παρασκευή 1η Μάη - 11.00 πμ
στην πλατεία Βικτωρίας
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ 2009

Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης επίθεσης από Κράτος, Αφεντικά και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που θέλουν να μας πείσουν πως η πολυδιαφημισμένη «οικονομική κρίση» θα ξεπεραστεί εάν θυσιάσουμε στο βωμό των κερδών του Κεφαλαίου τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Προσπαθούν να επιβάλλουν τον εργάτη/ια λάστιχο, του μειωμένου μισθού, του ελαστικού ωραρίου, των ψαλιδισμένων ενσήμων, της ανασφάλιστης και ενοικιαζόμενης εργασίας. Προσπαθούν να επιβάλλουν συνθήκες εργασιακής δουλείας, ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα όπου τα κεκτημένα θα είναι παρελθόν και οι διεκδικήσεις όνειρο θερινής νύκτας.

Απέναντι στις επιδιώξεις τους απαντάμε πως δεν προεξοφλούμε την έκβαση του ταξικού πολέμου. Στη λογική της αντιπροσώπευσης, της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης, στις κραυγές της ηττοπάθειας και της υποταγής, στη γενικευμένη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς απαντάμε με αυτοοργάνωση και άμεση δράση:

- Ταξικά σωματεία

- Εργατικές επιτροπές και σωματεία βάσης

- Εστίες αγώνα και αλληλεγγύης

Σας καλούμε στην 3η Ανοιχτή Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009 την Παρασκευή 3 Απριλίου και ώρα 19:00 στο Κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου.

Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

[κάλεσμα στη 2η ανοιχτή συνέλευση]

[πατώντας εδώ κατεβάζετε την παραπάνω αφίσα ως αρχείο pdf]

[αρχικό κάλεσμα για τη δημιουργία μιας πρωτομαγιάτικης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης]

ΚΑΛΕΣΜΑ

Τίποτα δεν είναι όπως πριν, τίποτα δε θα αφήσουμε να γίνει όπως πριν, όλα είναι δυνατά, ακόμα και εργατική έφοδος στον ουρανό.


Οι εξελίξεις των γεγονότων του Δεκέμβρη, η δολοφονική απόπειρα εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα και η εντεινόμενη οικονομική κρίση μας επιτάσσουν να μην αφήσουμε τη φετινή πρωτομαγιά να γίνει η γνωστή γραφειοκρατική κηδεία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού που για μια ακόμα φορά και ύστερα από τόσες άλλες θα σύρει επετειακά το πτώμα του στους δρόμους της Αθήνας. Γιατί θέλουμε η πρωτομαγιά να μετατραπεί ξανά σε μια πλατιά και μαχητική πορεία-εκδήλωση (με καμπάνια όλο τον Απρίλη), η οποία θα εκφράζει όλους εμάς τους εργαζόμενους χωρίς φωνή. Μια πορεία-εκδήλωση όλων εμάς των εργατών που βρίσκονται έξω από τους εξασφαλισμένους θεσμούς της κρατικοδίαιτης «ασφαλούς» εργασίας -όλου αυτού του κομματιού δηλαδή της εργατικής τάξης που περιλαμβάνει από τους εργαζόμενους του τριτογενούς τομέα, τους μετανάστες μέχρι τους εργάτες γης, το οποίο δημιουργήθηκε από την επέλαση της νεοφιλελεύθερης μορφής του καπιταλισμού.

Η εξέγερση των εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, οι δολοφονημένοι εργάτες στο πέραμα, στα ολυμπιακά έργα, στην άσφαλτο μέχρι και η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη έφεραν στο φως μια εργατική φιγούρα που αναζητά νέους χώρους προκειμένου να εκφραστεί, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην εντεινόμενη επίθεση που δέχεται τόσο από το Κράτος όσο και από το Κεφάλαιο. Για εμάς η ανασφάλιστη εργασία, τα stage, η ενοικιαζόμενη εργασία, το δουλεμπόριο (με η χωρίς κρατική επιδότηση), η ανεργία και η κατάργηση ουσιαστικά όλων των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν συνέπεια της επέλασης της κρεατομηχανής του κεφαλαίου που όσο δε συναντά σθεναρές αντιστάσεις από την πλευρά μας, όσο δεν προσκρούει σε συλλογικές αρνήσεις και ριζοσπαστικούς αγώνες τόσο πιο φονικό και αχόρταγο γίνεται.

Για τους λόγους αυτούς λοιπόν, η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλων (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.) προτείνει τη δημιουργία μιας πρωτομαγιάτικης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που σκοπό θα έχει τη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και εκδήλωσης. Μια ανοιχτή συνέλευση που θα απαρτίζεται από εργατικά σωματεία, εργατικές πρωτοβουλίες, αγωνιζόμενους εργάτες-εργάτριες, άνεργους και όσους γενικά αποτελεί άμεση αναγκαιότητα το ζήτημα της αντίστασης και της παρέμβασης στους χώρους δουλειάς. Η πρωτομαγιά αποτελεί για όλα αυτά μια συνθήκη για την δυνατότητα ανάπτυξης μιας από κοινού δράσης.

Στο πλαίσιο αυτό, η Σ.Β.Ε.Ο.Δ. προτείνει τον συντονισμό μιας από κοινού καμπάνιας ενάντια στην ανασφάλιστη-ενοικιαζόμενη εργασία και στην εντεινόμενη βία των αφεντικών. Ενάντια στα εργατικά «ατυχήματα», την εντατικοποίηση της εργασίας, την ανεργία και την υποβάθμιση των μέσων και τη μείωση του χρόνου για την αναπαραγωγή της εργατικής μας δύναμης. Ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών, στον ρατσισμό που ρίχνει τα μεροκάματα, στην περιθωριοποίηση και στην υποτίμηση της εργασίας. Όλοι εμείς που τους μεταφέρουμε τις επιταγές, τα έγραφα, τα σουβλάκια, τις πίτσες, τα σπέρματα, τα σκατά και τα αίματα, καλούμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε μια ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική διαδικασία, χωρίς πάνσοφους, ειδικούς και χωρίς τυπικές ή άτυπες ιεραρχίες, που σκοπό θα έχει να εκφράσει τη φωνή εμάς των αόρατων.

Για μια πρωτομαγιά που όλοι και όλες θα είμαστε περήφανοι και περήφανες. Για ένα σινιάλο ταξικής συναδέλφωσης: ορίζουμε μια συνάντηση για πρώτη φορά

το Σάββατο 14 Μάρτη, στις 6 η ώρα στο κτίριο του πολυτεχνείου.

Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου
(Σ.Β.Ε.Ο.Δ.)

Τηλ. Επικοινωνίας: 210 88 22 277

Email: sto_reladi@yahoo.com

και η αφίσα του καλέσματος:

[πατώντας εδώ κατεβάζετε την παραπάνω αφίσα ως αρχείο pdf]